Van Flikken Rotterdam naar Armenië
Over audities, mijn zus uit Wit-Rusland en cultuur voor iedereen!
De Auditie
PING. Het is een appje met een omschrijving van een rol in een paar afleveringen van de TV-serie Flikken Rotterdam. Of ik daar auditie voor wil doen? Het heeft qua acteren niet veel om het lijf, maar het lijkt me een nuttige ervaring.
Mijn planning zit echter redelijk vol met tap-dansles, workshops, repetities, en als klap op de vuurpijl heb ik nog een project in Armenië op komst, waarvoor ik binnen 5 dagen moet vliegen en door de drukte nog niets heb voorbereid. De dagen voor de opnamen van Flikken Rotterdam passen echter zo ongeveer in mijn schema, dus u begrijpt dat de voorbereidingen voor ‘project Jerevan’ nog maar even moeten wachten.
Ik schiet in de overdrive. De opnames beginnen vroeg, dus een hotel is een vereiste. Ik moet er zien te komen en slapen, en ik moet wat specifieke kleding meenemen voor het geval er niets passends is in mijn maat. En ik moet foto’s insturen voor de regisseur. Zulke foto’s heb je als acteur op voorraad als je regelmatig auditie doet, maar ik maak zelf theater dus over dat soort materiaal beschik ik niet. Gelukkig heb ik een fotograaf thuis en in onze studio maken we snel een aantal professionele headshots. Ik e-mail die foto’s, met een begeleidende mail waarin ik antwoord geef op alle vragen die ze me stelden. Ik plan de reis en een hotel, en ga dan snel winkelen. Het is rennen, vallen, vliegen, opstaan en weer doorgaan, maar ik red het.
Een dag later wandel ik vanuit het hotel op mijn gemak naar voorbereidingen voor de eerste opnames die om 7.30 uur beginnen. Ik speel één van de rechters in een strafzitting in een spannend plot dat zich over meerdere afleveringen ontwikkelt. Het belooft een lange dag te worden en ik heb er zin in.
Flikken Rotterdam is in het najaar te zien bij AVRO/TROS.
Een ontmoeting in Armenië
In een taxi hobbel ik met mijn halfzus door nachtelijk Jerevan, de hoofdstad van Armenië. Formeel is het een halfzus, maar voor mij is het mijn zus. We zijn hier om een paar dagen door te brengen met onze Russische vader. De moeder van mijn zus komt uit Wit-Rusland en is ernstig ziek. Onze vader haalt haar op en samen reizen ze naar Jerevan. Dat Armenië voor ons allen visumvrij te bereiken is, maakt het de ideale ontmoetingsplek.
Voor het eerst in ruim zes jaar zie ik mijn vader. De lockdowns maakte reizen een tijdje onmogelijk en daarna viel Rusland op een zeer brute manier mijn geboorteland Oekraïne binnen. Aangezien ik direct met woord en daad partij koos, was het veiliger voor me om Rusland “even” niet te bezoeken. Het maakte dat ik de begrafenis van mijn oma moest missen, maar ik ben blij dat ik mijn 77 jaar oude vader via deze omweg toch kan omhelzen, al is het maar voor een paar dagen.
We eten met elkaar en brengen traditioneel diverse toasts op het leven uit. En we pakken cadeaus uit die mijn vader nog samen met mijn oma voor ons kocht. We drinken van granaatappels gemaakte wijn uit Armenië bij onze Georgische maaltijd. En sluiten af met Armeense koffie. Voor heel even is de boze buitenwereld met zijn oorlog en ellende ver weg.
De komende dagen schrijf ik nog meer blogs over Armenië. Die kun je volgen via deze link.
Mijn zus uit Wit-Rusland
Toen in Wit-Rusland in 2020 de protesten tegen dictator Loekasjenko uitbraken, stond mijn zus in de frontlinie. Ze demonstreerde en bemoeide zich al snel met de online activiteiten rond de protesten. Als hoog-opgeleide beeldmaker produceerde ze aangrijpende protestfilms en online campagnes. Toen demonstranten massaal werden opgepakt en er gruwelijke details uitlekten, bood Nederland asielmogelijkheden aan. Ook wij vroegen (“smeekten” is een beter woord) haar onze kant op te komen, want je kunt immers maar één keer verdwijnen. Zij besloot daar te blijven, want ze wilde haar leven niet boven haar ziel plaatsen.
Weken later werd een aantal van haar directe collega-strijders opgepakt en dat was voor haar het teken toch te vluchten. Toen ze na een lange reis aankwam in Litouwen brak de politie de voordeur uit haar woning in Minsk. Ze was net op tijd weg.
Ze reisde naar Nederland, maar besloot geen asiel aan te vragen. Ze wilde niet als slachtoffer behandeld worden. Bovendien komt ze - net als ik - uit een cultuur dat je van alles van de overheid kunt krijgen, maar er altijd een keerzijde aan zit. Dat geldt natuurlijk in Nederland ook: wie betaalt, die bepaalt. Het is de reden waarom ik geen gebruik maak van cultuursubsidies, want ik laat de overheid niet bepalen wat ik moet voelen. Mijn zus vond een goede baan als top-marketeer bij één van Nederlandse grootste merken en verkreeg op eigen houtje een werkvergunning. Daarna huurde ze een huis in Rotterdam. Ik heb de grootst mogelijke bewondering voor mijn zus, die een oersterke principiële attitude weet te combineren met een hele kwetsbare opstelling. Ze is een prachtig voorbeeld voor mijn dochter.
Twee bijzondere voorstellingen in twee weken
Op 30 maart speel ik in Theater POSA in Lelystad mijn allerlaatste Oscar en Oma Rozerood in Nederland. Tickets via de organisatie, meer informatie via mijn website.
In Winterswijk organiseren vrijwilligers jaarlijks een festival om geld in te zamelen voor een goed doel. Twee jaar terug was dat bijvoorbeeld Oekraïne en vorig jaar werd er geld opgehaald voor onderzoek naar de ziekte MSA. Dit jaar wordt er gespeeld voor “Cultuur voor Iedereen.” Omdat je iedereen muziek- en theaterles gunt.
Het festival is op 6 april in het Vrijheidspark in hartje Winterswijk en begint om 12.00 uur. Er zijn bands, DJ’s en foodtrucks. Er is veel te doen voor alle leeftijden en tegen de klok van 1 in de middag kun je STOKED! ervaren. Gratis toegang.
Links op mijn blog